فوک خزری تنها پستاندار دریای خزر، گونه‌ای در خطر انقراض است. تعداد فوک‌های خزری در کمتر از سی سال ۹۰% کاهش یافته است. فوک خزری که غذایش بیشتر شَگ‌ماهیان (شامل ماهی‌های کیلکا) و هم‌چنین ماهی سوف، گاوماهیان، و سخت‌پوستان هستند با خوردن آن‌هایی که به دلیل بیماری ضعیف‌ترند و آسان‌تر به دام می‌افتند گونه‌های بیمار را از دریا حذف می‌کند. در نتیجه، کمک می‌کند ماهی‌ها و سخت‌پوستانِ سالم‌تر زاد و ولد کرده و نسل‌های بعدی‌شان قوی‌تر شوند. بنابراین، با انقراض فوک خزری به تدریج این گونه‌ها نیز از بین خواهند رفت و حذف این گونه‌ها گریبانگیر ماهیگیران و خانواده‌های آن‌ها می‌شود که روزی‌شان از دریاست.
فوک‌های خزری با شش نفس می‌کشند اگرچه می‌توانند بین ۱۵ تا ۲۰ دقیقه نفسشان را زیر آب نگه دارند. به دلیلِ شکلِ دوکیِ بدنشان شناگرانی ماهرند. حیواناتی باهوش هستند و مانند همه‌ی پستانداران به بچه‌هایشان شیر می‌دهند. رنگ توله‌هایشان تا یک ماهگی سفید است و سپس به قهوه‌ای یا خاکستری تغییر می‌کند. طول عمر فوک‌های خزری حدود ۳۵ سال، وزن بالغ‌ها حدود ۸۵ کیلوگرم و طول بدنشان حداکثر یک و نیم متر است.
فوک‌های خزری معمولاً به دنبال غذا به بخش‌های میانی و جنوبی دریای خزر (از جمله آب‌های ایران، ترکمنستان و جمهوری آذربایجان) مهاجرت می‌کنند. حدود ماه بهمن، فوک‌های بالغ به سواحل شمالی خزر (روسیه و قزاقستان) سفر می‌کنند تا ماده‌های باردار توله‌هایشان را روی سطوح یخ‌زده‌ی آب به دنیا بیاورند. هر فوک خزریِ بالغِ ماده از ۵ تا حدود ۲۰ سالگی، سالی یک بار و هر نوبت یک توله به دنیا می‌آورد.